Vera en Diablo: “Een paard als hij vind ik nooit weer”

Vera leeft dan wel met een beperking, ze wil daar niet de nadruk op leggen. “Ik richt me op wat ik wél kan en ben blij met de implantaten in mijn oren waardoor ik toch kan horen. En mijn zicht is weliswaar beperkt - ik kijk als het ware door een rietje; de rest wordt niet opgenomen door mijn hersenen – maar ik ben niet blind.”

“Hij is het”

Toen ze zes jaar was, mocht Vera op paardrijden. Ze reed zowel in Amsterdam, waar ze op een speciale basisschool zat, als in haar woonplaats. Tot haar veertiende reed ze op maneges, daarna deed ze ervaring op met verzorg- en leasepaarden.

“Zes jaar geleden vroegen mijn oom en tante me wat ik het allerliefste wilde. Mijn antwoord kwam snel: ‘Een paard!’ We gingen op zoek naar een ervaren paard, maar stuitten op Facebook telkens op Diablo, een 3,5-jarige Appaloosa x Fries. Ik vond hem eigenlijk te jong, maar zijn foto kon ik niet uit mijn hoofd zetten. En dus maakten we een afspraak om te gaan kijken. En ik wist meteen: ‘Hij is het!’”

“Het was zijn uitstraling, dat koppie van hem… Hij voelde heel veilig aan onder het zadel, al had hij nog weinig balans. Ik wist eerst niet zeker of ik verliefd was geworden op Diablo of op het idee van een eigen paard. Het feit dat hij mij een knuffel kwam geven ondanks dat hij net zijn slobber had gekregen, gaf de doorslag.”

Dressuurtopper

Langzamerhand werd de band tussen Vera en haar paard sterker. Ze ging en gaat elke dag naar hem toe en wordt tijdens de training vaak begeleid. “Het grappige is dat de instructrice waar ik van heb leren rijden ons nu ook weer les geeft na al die jaren”, vertelt Vera. 

“Verder heb ik veel hulp van mijn familie. Mijn vader gaat bijvoorbeeld met mij mee op zijn mountainbike als we buitenrijden. Op onze ‘doe-het-zelfstal’ red ik me wel met Diablo, maar het is fijn dat ik leuke stalgenoten heb die rekening met mij houden en me helpen als dat nodig is.” 

Een dressuurproef rijden is voor Vera best lastig, maar toch zoekt ze die uitdaging met haar paard. “Eind vorig jaar behaalden we ons eerste winstpunt in de klasse M1. De uitdaging is voor mij vooral het netjes rijden van de figuren. Bij A binnenkomen en dan in een rechte lijn op de C af is bijvoorbeeld lastig omdat ik moeilijk kan richten. De klasse Z bereiken, lijkt me heel gaaf. Maar als dat niet lukt, is Diablo me even lief.”

Grote vriend

“Zonder Diablo is mijn dag niet compleet”, vertelt Vera. “Ik móet gewoon naar hem toe. Ik denk dat hij weet dat ik niet goed zie; als er iets ‘engs’ is, helpt hij mij door niet opzij te springen. Hij betekent heel veel voor me. In 2022 heeft hij een paar weken op de kliniek gestaan vanwege het niet goed functioneren van zijn darmen. Hij wilde niet meer eten, terwijl het essentieel was dat hij dat wel deed. Maar als ik kwam, begon hij wél te eten. Het was net alsof hij dat voor mij deed.”

“Bezoek was in die coronaperiode heel beperkt mogelijk. ‘Jij mag wel wat vaker komen’, werd er tegen mij gezegd. ‘Het helpt hem om beter te worden’. Gelukkig kwam Diablo er weer bovenop, en sinds die periode hinnikt hij heel zachtjes als hij hoort dat ik op stal kom. Hij is mijn grote vriend, ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit meer een paard zal vinden als hij.”

Je kunt Vera en Diablo volgen via hun Instagrampagina.